Επιχειρήσεις

Χρήστος Κορομηλάς (Τριαθλητής με ολική απώλεια όρασης): Οι άνθρωποι χάνουμε το σήμερα προσπαθώντας να φτιάξουμε το αύριο – Τι λέει για τη συμμετοχή του στο IRONMAN

Newsroom

Published

14 Ιανουαρίου, 2021

Μέχρι τα 20 του χρόνια κολυμπούσε και έπαιζε πόλο. Επιχειρηματίας στη συνέχεια και bon viveur, ώσπου πήρε την απόφαση να εγκαταλείψει τον αθλητισμό και να ασχοληθεί με τις επιχειρήσεις. Λάτρης τον εξορμήσεων και της έντονης ζωής. Ξαφνικά, μέσα σε μόλις τρεις ημέρες, στα 45 του χρόνια και χωρίς να υπάρχει κάποια προδιάθεση, έχασε την όρασή του. Ο λόγος για τον αθλητή τριάθλου και μαραθωνοδρόμο, «IRONMAN» Χρήστο Κορομηλά.

Του Κώστα Νούση

Συναντηθήκαμε λίγο πριν τα Χριστούγεννα στο Αθλητικό Ολυμπιακό Κέντρο Αθηνών (ΟΑΚΑ). Τον είχα γνωρίσει μέσω της εταιρείας διοργάνωσης βιωματικών εταιρικών δραστηριοτήτων EY ZHN Greece. Μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση το πώς ένας άνθρωπος με απώλεια όρασης, όχι μόνο επιλέγει να λάβει μέρος στο IRONMAN, τη μεγαλύτερη διεθνή τριαθλητική διοργάνωση, αλλά καταφέρνει να ολοκληρώσει και τις δοκιμασίες. Μάλιστα έχει θέσει και τους επόμενους υψηλούς αγωνιστικούς στόχους. Από την αρχή συμφωνήσαμε ότι θα κάνουμε κουβέντα, μια φιλική κουβέντα και όχι μια τυπική συνέντευξη και μου ζήτησε να του μιλάω στον ενικό.

Από αριστερά: Mike Αργύρης – Business Development Director EY ZHN Greece, Γιώργος Γκούντας – Προπονητής, Χρήστος Κορομηλάς Τριαθλητής με απώλεια όρασης, Βάσια Μπιρλιράκη – Managing Director EY ZHN Greece

Όσο περπατούσαμε, τον παρακολουθούσα με πόση ευκολία, αν δεν κρατούσε το λευκό του μπαστούνι, δεν θα έλεγες ότι ο Χρήστος είναι τυφλός. Το πιο συναρπαστικό όμως στη φυσιογνωμία του είναι το φως που εκπέμπουν τα μάτια του αλλά και τη δύναμη ψυχής που εκπέμπει.

Πώς είναι για έναν άνθρωπο ο οποίος έχει μάθει να ζει έχοντας την όρασή του, ξαφνικά να βλέπει μαύρο; Ποια είναι η αίσθηση εκείνης της στιγμή;

Μέχρι τα 20 μου κολυμπούσα. Έκανα πόλο. Στη συνέχεια ασχολήθηκα με τις επιχειρήσεις μου. Στα 45 μου, μέσα σε τρεις μέρες έχασα την όρασή μου. Τα μάτια μου μού έδιναν την αίσθηση ότι νυστάζω. Δύο μέρες μετά το μάτι μου άρχισε να παίζει. Πήγα στο Νοσοκομείο, όπου με κράτησαν μέσα. Την επόμενη μέρα σκοτάδι. Άρχισα να ουρλιάζω. Φώναζα να μου ανάψουν τα φώτα. Μέσα μου πίστευα ότι έχουν σβήσει τα φώτα. Ίσως μέσα μου ήθελα να πιστεύω αυτό. Ξεκλείδωσε ένας ιός από το DNA μου και έτσι έμεινα τυφλός. Είναι τρομερό. Ήμουν σε απόγνωση. Αλλάζει όλη σου η ζωή. Δεν ήθελα να ζήσω. Τα δύο πρώτα χρόνια δεν με άφηναν μόνο μου ούτε στο μπαλκόνι.

Βρέθηκες αντιμέτωπος με μία άγνωστη κατάσταση. Πώς το αντιμετωπίζεις;

Εντάξει έκανα δύο χρόνια να συνέλθω. Δεν συνήλθα εύκολα. Ήμουν ένας άνθρωπος που έδινα χαμόγελο στους δικούς μου. Έγινα ξινός. Είχα άσχημη συμπεριφορά. Κάποια στιγμή το πήρα απόφαση, πως πρέπει να ζήσω, ότι η ζωή είναι ωραία ακόμα και αν δεν βλέπω.

Πότε χρειάστηκες περισσότερη «δύναμη» να ξεπεράσεις προβλήματα; Τώρα ή όταν έβλεπες;

Τώρα. Πριν τα είχα όλα εύκολα. Μετά τα 35 μου έλεγα «βρε παιδί μου δεν μου αρέσει γιατί όλα είναι εύκολα για μένα». Επαγγελματικά, συναισθηματικά, έψαχνα την «ανηφόρα» αλλά ήταν όλα εύκολα. Εμείς οι άνθρωποι χάνουμε το σήμερα γιατί προσπαθούμε να φτιάξουμε το αύριο.

Για ποιον είναι πιο δύσκολο; Για σένα ή τους ανθρώπους σου;

Η μάνα μου ακόμα δεν πιστεύει ότι δεν βλέπω. Αλλά εντάξει η μάνα μου είναι μάνα μου και καλό κάνει να μη το δεχτεί. Έχει να κάνει με τις περιόδους.

Ο τελευταίος χρόνος μας έμαθε με τον πιο βίαιο τρόπο τι σημαίνει καραντίνα. Τι μπορεί να κάνει έναν άνθρωπο να βγει από την εσωτερική του «καραντίνα»;

Η διάθεσή σου να ζήσεις. Να ξεπεράσεις αυτό που έχεις. Η αισιοδοξία. Αν δεν έχεις όνειρο για το αύριο, δεν ευχαριστιέσαι. Στην πρώτη καραντίνα αδυνάτισα γιατί έκανα κάθε μέρα γυμναστική. Έκανα επιτόπιο μιάμιση ώρα. Όλα στο μυαλό είναι, απλώς πρέπει να τα βάλεις σε μία σειρά. Τα προβλήματα υπάρχουν και πρέπει να πάρεις την απόφαση να τα ξεπεράσεις.

Το τρίαθλο πως ήρθε στη ζωή σου;

Το τρίαθλο ήρθε στα 48 μου. Είναι μοναδικό και με εντυπωσιάζει γιατί δεν ξέρω ποτέ τι να περιμένω. Εκεί που είσαι μια χαρά γκρεμίζεσαι. Κάνεις μία προσπάθεια ξαναγκρεμίζεσαι και σηκώνεσαι ξανά. Δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει. Το κολύμπι μου αρέσει, περισσότερο από τα τρία. Κατά τη συμμετοχή μου στο IRONMAΝ στην Costa Navarino, υπήρξαν στιγμές που ήθελα να εγκαταλείψω, αλλά δεν το έβαλα κάτω, παρά την ποσότητα νερού που ήπια λόγω του μεγάλου κυματισμού της θάλασσας. Ήπια πολύ νερό. Τόσο «ξύλο» δεν είχα φάει ποτέ, αλλά δεν το έβαλα κάτω. Όταν τερμάτισα με τον προπονητή μου δεν το πίστευα. Μετά θυμάμαι έφαγα και στη συνέχεια μπήκα σε μία εξωτερική θερμαινόμενη πισίνα, του ξενοδοχειακού συγκροτήματος, όπου κάθισα μία ώρα και το απολάμβανα.

Θα συμμετάσχεις στο επόμενο IRONMAN;

Ε βέβαια, το ονειρεύομαι. Στο προηγούμενο είχα κόντρα τον καιρό. Τώρα εκπαιδεύτηκα στο κρύο, οπότε όλα θα είναι πιο εύκολα. Η εμπειρία είναι εμπειρία! Τη δεύτερη φορά θα είναι πιο εύκολο, γιατί απολαμβάνεις περισσότερα πράγματα. Πραγματικά απολαμβάνεις αυτό που κάνεις.